“Als dat wat jij fluit te koop zou zijn, dan zou ik het zeker kopen”.

Als er een lijst met prachtige gespreksopeningen zou bestaan, dan zou deze bij mij heel erg hoog scoren!

Nog fluitend na een fietstochtje van een inspirerend werkgesprek, was ik net mijn fiets in het fietsenrek aan het zetten om naar de afscheidsreceptie van Kim te gaan, toen deze woorden mij toegevoegd werden.

“Dankjewel, ja mooi he”?

Alleen dat kopen schijnt lastig, ik heb namelijk net geprobeerd de CD waar dit op staat te kopen, maar hij was niet op voorraad. Ik had hem nu cadeau willen doen namelijk.

Maar ik kan je wel vertellen wat het is: het titelnummer Hang on little tomato, van Pink Martini“.

Na de daarop volgende vragende blik, volgde een onbeholpen poging van mijn kant om de muziek in een hokje te plaatsen: “lijkt een beetje op de muziek van Boulevard of Broken Dreams van vroeger, nostalgisch, weemoedig, mijn player noemt het Worldfusion en als ik luister zie ik altijd Cubaanse mannen met witte pakken en sigaren en langbenige zwartharige vrouwen op zo’n soort Bacardi Beachparty”.

Ik ben benieuwd of dit mijn gesprekspartner na afloop nog heeft getriggered om op zoek te gaan naar de muziek, maar het was een mooi gesprek met de fietsen in de hand.

En ik werd nog vrolijker dan ik al was omdat ik “mijn muziek” met mooie herinneringen waarbij ik zeker op de fiets mijlenver wegdrijf van wat ik eigenlijk aan het doen of denken was, weer aan iemand doorgegeven heb die het alleen fluitend al mooi vond.