Zoon Tim is al een maand druk aan een Lego City aan het bouwen.
De stad groeit dagelijks.
Hoewel hij als zoon van zijn groene moeder stevig investeert in openbaar vervoerverbindingen,

slibt de regio -zijn kamer- ernstig dicht, hetgeen een verkeersinfarct tot gevolg heeft waar Amsterdam nog nachtmerries van zou krijgen: de distributie van verse kleding naar de kasten is onmogelijk, de vissen krijgen nog slechts na halsbrekende toeren hun eten en de weg naar het bed is alleen met een slimme hink-stap-sprong te nemen.
Tijd voor een stadsregisseur dus.
Arthur Verdellen is te duur en bovendien al bezig het sociale omgangsverkeer te regisseren, dus moest moeders aan de slag.
6 uur lang boog ik mij over verkeerscirculatieplannen, sloop en vernieuwbouw en het plannen van open gebieden.
Het beleef niet bij het uitdenken van plannen, de handen gingen uit de mouwen en als er even niet opgelet werd, smokkelde ik snel wat materiaal richting het vuil.
Het resultaat mag er zijn.
Het aantal auto’s bracht ik rigoreus terug door stevig te investeren in een garage langs de ring (fluitje van een cent),

de omgeving langs de stad werd ontdaan van landschapsvervuilende elementen, een loungehangout met bibliotheek werd toegevoegd.

Helaas heeft de burgemeester van de stad er nog niet van kunnen genieten want die ligt lamlendig met koorts op de bank.
Geluk bij een ongeluk: nu kan ik net iets langer genieten van deze aangeharkte stad, want de uitbreidingsdrift ligt alweer op de loer.