“Het kan dus toch” was de niet eens zo erg verbouwereerde eerste uitspraak van echtgenoot Marco toen wij afgelopen vrijdag na 23 jaar zeilen midden op de Langweerder Wielen omsloegen met ons zeilbootje. Het woei vlagerig.
Het verschil tussen op en in het water werd erg snel en vochtig duidelijk. Een bizarre gebeurtenis die geen tijd tot overdenking bood: binnen 3 seconden was het gebeurd. Voor mij een nieuwe definitie van onvermijdelijkheid want hoewel het erg snel ging, was het ook in een soort slow motion duidelijk dat er geen moedertje lief meer aan hielp: bijna gracieus en zonder geluid zegen wij het water in en van rechtop, beetje schuin, beetje water binnen, liep de kuip vol en sloegen we om.
Gelukkig geen geschreeuw en geen paniek en Marco’s uitspraak werkte op een lachwekkende wijze ook wel weer relativerend en het water was niet echt koud.
In het water met heel veel meer dan een bikini, is een ervaring apart. Het is op slag duidelijk waarom mensen normaal gesproken niet gaan zwemmen met schoenen, sokken, broek, zeilbroek, truien en een dikke zeiljas aan (ik vond het wel opeens een hele geruststellende gedachte dat dat met het behalen van zwemdiploma’s geoefend wordt, maar zover was ik helaas nog nooit gekomen). Het schijnt dat je er redelijk op kunt vertrouwen dat een zeilboot niet verder dan half omslaat, maar de eerste seconden was ik toch voornamelijk bezig met het niet onder de kuip van de zeilboot terecht te komen. In dezelfde seconden besloot ik ook dat we hier dus niet aan dood zouden gaan en dat leverde wel weer wat gemoedsrust op: iedereen was zonder kleerscheuren in het water of hangend aan de boot terecht gekomen dus geen reden tot paniek. Ik had niet op de gunstigste plek in de boot gezeten en moest, me vasthoudend aan een drijvend schot uit de boot, om de boot heenzwemmen om op de kiel te kunnen gaan staan. Op de kiel komen was minder makkelijk dan ik zou denken want ondertussen hadden alle kleren en mijn schoenen zich volgezogen met water waardoor het gewicht dat omhoog gehezen moest worden wat meer was dan ik normaal met mij meedraag (de spierpijn in de oksels van het eruit gesjouwd worden voel ik nog goed). Eenmaal allemaal boven water bleek een van onze telefoons het nog te doen.
Picture it: 4 mensen op een omgeslagen boot, doorweekt en midden op het meer. Wij besloten tot 112: niet meteen levensbedreigend, maar we konden zelf niets meer. Het telefoontje met 112 zal me lang heugen.
Na het uitleggen van de situatie werden we doorverbonden met de brandweer die zei dat we de verhuurder moesten bellen om een berger te laten komen. Ehm ja die nummers heb je ook vooral paraat als je midden op het meer ligt. We waren niet in paniek en wellicht klonken we te rustig, maar dit was echt niet het soort hulp waar we iets mee konden op dat moment. Gelukkig waren we ontspannen genoeg voor een grapje en overwogen we een nieuwe poging waarin we of help zouden roepen of zouden benadrukken dat we er toch niet heel prettig bijzaten.
Er waren weinig boten op het meer en dat wat er was leek ons niet te (willen) zien. Op zich was dat wel een alarmerende gedachte: je zal toch wel een gewonde of onderkoelde persoon bij je hebben.
Ondertussen dreven we ook door de sterke wind en stroming onvermijdelijk naar lager wal. Zo kwamen we ook in de buurt van een passante die haar hondje uitliet en wel wilde bellen: “Waterpolitie” riepen wij. De uiteindelijk redding blijkt van iemand aan de andere kant van het meer gekomen te zijn die het zag gebeuren en onmiddelijk 112 belde. De waterpolitie kwam, moest alleen helemaal uit Sneek komen en kon met hun bootje ons nabij lager wal ook niet helpen, dus moesten ze door naar de Havenmeester van Langweer om een bootje met meer pk te halen. Tegen die tijd waren we al helemaal aan lager wal geraakt en klotste ons omgeslagen bootje heftig tegen de wal. Omdat ik niet veel kon doen en ook niet de fysieke buffer tussen wal en schip wilde zijn, ben ik met een gered schotje aan land gekrabbeld. De waterpolitie en de politie hebben ons vervolgens extreem goed geholpen: