Webwereld Saranna Maureau

De eerste zin is altijd het moeilijkst.
Al voelt een leeg scherm toch net weer wat anders dan een maagdelijk vel papier….
Gewapend met koffie en doorzettingsvermogen en een naderende deadline, lacht het lege scherm me vriendelijk toe.
Tegenwoordig is het nog makkelijker om de eerste zin te omzeilen, gewoon met de derde of de tiende zin beginnen en later repareren, maar toch.
De veilige wetenschap dat als de woordenstroom eenmaal op gang is, er later weer geschrapt moet gaan worden, vaak bijna net zo moeilijk, levert nu nog weinig op.
Nu zelfs de uitvlucht eerst een weblogstukje schrijven (ook daar was de leegte de afgelopen dagen goed voelbaar) bijna voorbij is, trek ik mezelf aan mijn haren het moeras uit en ga schrijven.

Geen inhoudelijk of filosofisch betoog, wat heel goed zou kunnen bij de titel van dit stukje.
Eerlijk gezegd was ik ook heel inhoudelijk en filosofisch bezig toen ik op het woord “Spiegel” stuitte.
Toen ik het opschreef, werd ik me opeens een niet ongebruikelijk gevoel gewaar:
“spiegel” wat spel je dat woord eigenlijk raar, wat staat er nu eigenlijk als je die letters achter elkaar zet?
Gaat geloof ik wel weerd een tijdje duren voor ik de letters die “spiegel” vormen als gewoon de betekenis van spiegel ga zien.
Nu aleen nog even afwachten wat er gebeurt als ik er morgen in kijk….

Jochem zit teveel binnen, legt contacten via MSN, maar vindt dat hij socialer moet worden en gaat dat buiten in het Oosterpark leren.
Deze verhaallijn in het kort is de inzet van de winnende Game “Het ingeburgerde Oost” dat door leerlingen van het Amstellyceum ontwikkeld werd binnen Games Atelier dat vandaag in Amsterdam met het spelen van dit winnende spel werd gelanceerd en natuurlijk ook werd gespeeld met als erespeler Job Cohen.
Gewapend met mobieltjes en GPS speelden zij een mobile game in en rond het Oosterpark.
Games Atelier is een platform ontwikkeld door de Waag in samenwerking met een aantal scholen voor het Voortgezet Onderwijs waarbinnen locatiegebaseerde spellen ontworpen en gespeeld kunnen worden als nieuw leermiddel voor het onderwijs.
Bleek uit eerder onderzoek bij de voorloper Frequentie 1550 al dat leerlingen meer van de leerstof opstaken nadat ze een game over de lesstof gespeeld hadden, met Games Atelier kunnen de leerlingen niet alleen een spel spelen, maar het ook zelf ontwikkelen.

Vanuit het Amstellyceum konden de aanwezigen de vorderingen van de spelers nagenoeg realtime volgen door vanuit de mobieltjes verstuurde videobeelden en kregen we binnen een half uur een beeldverslag van hoe onze burgemeester het er tijdens zijn Game vanaf had gebracht: we volgden de knoppeninstructie die de leerlingen hem toch nog maar even gaven, zijn uitvoering van de opdracht om op de spreeksteen in het Oosterpark uit een te zetten waarom “sociaal zijn” zo belangrijk is en volgden we ademloos de highlevel opdracht “knuffel een onbekende” die de game-ontwikkelde leerlingen als toppunt van sociaal gedrag als opdracht in het spel hadden ingebouwd.

De videobeelden alleen al van enthousiaste leerlingen en een burgemeester die zich ontwapenend van zijn opdracht “knuffel een onbekende” kwijt, waren prachtig om te zien (ze komen vast op de website van Games Atelier te staan), burgerschap in praktijk. maar mooier is nog dat met deze lancering er een prachtige nieuwe “tool” voor het onderwijs beschikbaar is gekomen om leerlingen in een omgevingsgerelateerde context opeen aansprekende manier samen te laten leren, ontwikkelen met voor hen aansprekend gebruik van nieuwe technologie.

Naast de reguliere media, waren er ook twee video-reporterteams van leerlingen van het Amstellyceum aanwezig. Hun videoverslag zal vanaf eind volgende week op Scholenzender.tv te zien zijn.

“Hoeveel jaar bent u al samen, uw ondeugende jaren niet meegerekend”?
Wow wat een vraag, zo zou ik hem nooit bedacht hebben, zeker niet uit de mond van een gepensioneerde interviewer die bij ons allerlei vragen over financi

Bron foto
Via de via de via, die blijven het mooist…… was ik afgelopen donderdag in de Melkweg bij een concert van Lobi Traore en Joep Pelt.
Het is lang geleden dat ik ik zoveel enthousiasme en zoveel lekkere muziek van het podium zag en hoorde komen.
Via de via etc was de connectie dat hij uit Oud-West komt, hij een lied had gemaakt voor Emmelie, dat bij haar begrafenis gespeeld werd, hij toen ook later op het herdenkingsfestival voor haar speelde, ik hem daarna weer op de verjaardag van haar man zag, zijn laatste optredens bij cafe Bax helaas jammerlijk miste omdat ik iets anders moest, maar hij me wel attendeerde op hun concert in de Melkweg, de laatste gelegenheid voordat zij vanaf deze maandag op toernee in Amerika zijn.
Hij van de blues en op zoek naar de roots, toen uitgekomen in Mali resulterend in een mooie samenwerking met Lobi Traore en zijn mannen waarbij je de samensmelting van westerse en afrikaanse blues, de kruisbestuiving tussen de verschillende soorten enthousiasme over het podium zag en hoorde spetteren.
Weer helemaal gaaf om zo even op een donderdag zo’ n muzikaal cadeautje mee te krijgen.

Afgelopen maandag het laatste afscheid van Martin Sterman, jazzmuzikant, rasartiest, schilder, verhalenverteller, verzetsman, koppig en mooi mens. Plus in het begin en aan het eind van zijn leven een markant inwoner van Oud-West. Onder de klanken van zijn eigen versie van Swing Low Sweet Charriot en begeleid door zijn laatste publiek kreeg hij op zijn 92e zijn plek op de Nieuwe Oosterbegraafplaats.

De eerste keer dat ik Martin ontmoette, was in cafe Schin op Geul, tegenwoordig cafe Bax, waar na afloop van de begrafenis ook de nazit werd gehouden.
GroenLinks Oud-West organiseerde daar destijds een eindejaarsborrel en hield het door mij in elkaar geknutselde themanummer van haar ledenblad “Als ik burgemeester van Oud-West was…” (little could I know then, het is zo’n 15 jaar geleden) ten doop.
In wat lang zijn stamcafe bleek te zijn, vertelde hij toen veel verhalen. Niet voor het eerst en zeker niet voor het laatst.
In de jaren daarna zag ik hem vaker, op buurtfeesten, in de kroeg, bij het ouderenwerk, op de jamsessie ter gelegenheid van zijn 85e verjaardag, op de jamsessie in de Havelaar ter gelegenheid van zijn 90e verjaardag of op het toneel toen hij met motor en al een rol speelde in het door senioren opgevoerde toneelstuk Pension Avondglore in het Fijnhouttheater.
Het maakt niet uit waar, maar als hij vertelde, speelde of zong, dan glinsterden zijn ogen, bespeelde hij zijn publiek en stond er een artiest waar je niet om heen kon, meestal ook niet wilde alhoewel hij ook heel dominant, en in de contramine kon zijn.
Ik zal nooit vergeten de keer dat hij in het servicepunt voor ouderen zijn levensverhaal vertelde voor een 70+ publiek waar ik in functie bij mocht zijn (men kende mijn fascinatie voor deze man wel een beetje). Hij vertelde stralend, veelvuldig onderbroken door tijdgenoten die het verhaal aangrepen om hun eigen herinneringen uit die tijd op te halen.
Bij de passage waar Martin vertelde over zijn eerste zeer jeugdige naieve kennismaking met het vleselijk genot, werd hij door zijn publiek tot stilte gemaand met de woorden “Martin, pas op er zit een meissie bij”. Het duurde even voor ik door had dat ze het over mij, toen al moeder van drie kinderen, hadden.
In diezelfde tijd organiseerden we in Oud-West een verhalenfestival waarbij ik als verantwoordelijk portefeuillehouder een website had besteld om niet alleen alle daar vertelde verhalen een wat permanentere plek te geven, maar ook ruimte te bieden aan meer mensen met Verhalen over en Uit Oud-West (van dat laatste is helaas weinig terecht gekomen, iets te web 2.0 voor die tijd). Ik wilde graag dat ook Martin’s verhalen daar een plek zouden krijgen: geboren in 1916 in de Frederiksstraat, op school in de Pieter Langendijkstraat, verhalen over het Vondelpark en over de toen nog onontgonnen zandbak aan de andere kant van de Overtoomse Sluis in “Nieuw West”, zijn belevingen in het Amsterdam van die tijd, beginnend jazzmuzikant op het Rembrandsplein, zijn latere omzwervingen over de hele wereld, die verhalen “die zou je toch het liefst in een doosje willen doen” en open maken voor iedereen met liefde voor verhalen, Amsterdam, muziek en Oud-West.
Gelukkig hadden we in Oud-West in verzorgingstehuis De Klinker ook de Stichting Tijdgeest die vanuit reminiscentie en liefde voor verhalen gespecialiseerd is in het opslaan van Verhalen van Vroeger. De samenkomst tussen deze stichting en Martin leverde niet alleen mooie verhalen en historische foto’s op de website Verhalen van Vroeger op, maar ook 12 uur videomateriaal waar met veel moeite een compilatie van 1,5 uur is gemaakt, want wat laat je nu weg.
Toen ik hoorde dat Martin dood was, luisterde ik daarna naar een radioreportage waarin hij over zijn leven vertelde, vandaag luisterde ik naar zijn muziek op een cassetebandje.
Het leven ten volle geleefd en een nalatenschap aan muziek, schilderijen, herinneringen en verhalen, een mens, die ik niet licht zal vergeten.

Mijn emailadres, mijn mobiele nummer, mijn status en nog een aantal van die dingen: ik heb ze met weinig moeite losgelaten toen ik stopte als stadsdeelvoorzitter.
Maar nu ik na een avond werken aan een weblogstukje opeens zie dat “mijn” verhalenwebsite” Over en Uit Oud-West” niet meer bestaat, word ik toch we heel pijnlijk geconfronteerd met het feit dat je bestuurlijk geen eeuwigheidswaarde hebt.
Dat was wel heel erg mijn ding, waar een boel liefde en meedenken in zat en waarvan ik helemaal niet wil dat die weg is……
Gelukkig ben ik donderdag weer even op het stadsdeel. Ik ga toch eens proberen of ik het residue van die website nog kan krijgen en eventueel als “iets uit het verleden” zelf kan hosten.

Was haast vergeten hoe enorm effectief je wordt als je teveel moet doen in erg weinig tijd.
Maar het is af de laptop gaat straks los en wij met het laatste luisterboek van Harry Potter richting de Dolomieten.
Vanaf morgenochtend sneeuw.

Die tekst uit dat liedje van Wim Zonneveld (De koningin van Lombardije) speelt de laatste dagen veelvuldig door mijn hoofd.
Zij had na al dat plichtsbesef genoeg van het altijd maar zwaaien en een automatische hand uit haar rijtuig laten wuiven.
Alweer achttp://www.maureau.nl/pivot/includes/editor/bold.gif
Boldtueel omdat voor de zoveelste (teveelste wat mij betreft) de hand, of het niet geven van de hand weer onderwerp is van de discussie.
“Pars pro toto” nog zo’n ooit op school geleerde term die de laatste dagen veel in mijn hoofd zit.
Die hand, is geen hand, maar lijkt voor veel meer te staan…………..
Ik snap de moeilijkheid die voorstanders, tegenstanders, vrouwen, gezagsdragers, gelovers, vertegenwoordigers met die hand hebben, heel goed, maar ik begin hem bijna zinloos te vinden en word er een beetje moedeloos van.
Ik heb destijds over bijna geen onderwerp zoveel discussie gehad met politieke vrienden, minder politieke vrienden, de moskee, mijn vriendenkring en mijn partner. Het ligt gevoelig en toch “Respect” is dan het antwoord en de onderliggende gedachte, gelijke bejegening van man en vrouw, of s’l ands wijs, ’s lands eer, je past je aan wat bij ons als wellevend of respectvol wordt ervaren, emancipatie, integratie en vast nog meer.
Ik heb er toen wel mee geworsteld: dat moest ook:
ik moest zelf iets vinden of voelen bij het gegeven dat ik als ambtsdrager geen hand kreeg als ik met vertegenwoordigers de moskee om tafel zat
mijn politieke omgeving vond daar wat van
mijn vrienden en mijn partner vonden daar iets van
de krant stond er vol van als die en die geen hand gekregen had, als die en die die hand wel geeist had

Kortom een onderwerp waar ik me wel toe moest verhouden

Ik heb er gesprekken over gevoerd, met de moskee, met mijn politieke omgeving, met mijn vriendenkring en partner en met mijzelf.

Bottom line was vaak na een ontmoeting de enige vraag “en heb je een hand gehad en zo nee wat heb je daarover gezegd?”
Hand of geen hand (geen hand) ik had ondertussen constructieve gesprekken over programma’s tussen de moskee en het jongerenwerk, over taalcursussen voor vrouwen, ik van leer trok over wat me inhoudelijk niet zinde en dicussieerde wat je nou zou kunnen doen om radicalere jongeren wel binnen de moskee te blijven volgen.
Maar de hand bleef een issue, ik stak hem meestal weer uit, vaak omdat ik gewoon vergat dat ik er geen kreeg, soms omdat het bij mij een automatische handeling is.
Soms hadden we er weer eens een discussie over soms maakten we er samen grapjes over dat als het zou veranderen ik dan wel graag de eerste hand wilde, maar meestal was het geen onderwerp van gesprek.
Nu het onderwerp opeens bij de straatcoaches weer oplaaide, voelde ik opeens weer die vermoeidheid van toen.
De functie van straatcoach staat volgens mij overdrachtelijk zo ongeveer gelijk aan “de hand reiken, een handje helpen, de handen uit de mouwen steken en een hand uitsteken”.

Kunnen we die overdrachtelijke hand dan niet gewoon accepteren?

Gisteren alweer de derde sessie van “mijn” Glas in de Klas leergang.
Deze keer over ELO’s en Wiki’s.
Hoe we het deden deden we het, maar na afloop van het collegedeel wilde iedereen opeens een ELO of liever nog zelf een wiki maken.
De eerste aanzet van een van de cursisten stond vanmiddag al online op onze leeromgeving, helemaal goed.
Zelf zat ik nog te worstelen met het maken van een projectwebsite voor iets anders, ik bluf dan wel stoer over alles wat er kan, mogelijk en makkelijk is, maar verwend als ik ben met de standaardfeatures van mijn Pivot blog tool, zijn mijn html/php en opmaakvaardigheden de afgelopen tijd niet sterk ontwikkeld en blijk ik bij al te precieze codes best een beetje “mijn blonde leercurve” te hebben, waardoor het resultaat niet erg op schoot.
Tijdens de lange nazit in de kroeg met