Ik zag net een konijn met wit wipstaartje langs het spoor rennen, de uiterwaarden half onder water staan en was dus zomaar bijna even in de natuur.

Ik las de Spits, de Metro, checkte mijn mail en begon eindelijk in het boek Petjes en Prinsesjes dat ik met een lieve opdracht van Het Winterkoninkje kreeg.

Voor de tweede keer deze week mijn weblogstukje vanuit de trein de ruimte in gestuurd: het is eerder thuis dan ik, maar thuis hoe ik er niet meer voor achter de pc te kruipen.

Die trein is een lekker rustpunt in de hectiek van naar verschillende afspraken rennen. En toch ook aan het werk.

Ik lees nog een verhaaltje en doe dan daarna misschien zelfs mijn ogen nog wel even dicht